sΚαι τώρα,ήρθε η στιγμή να αυξήσω τις λεγεώνες των εχθρών μου σε εκατοντάδες χιλιάδες.....
Είναι αλήθεια.Από τους Motorhead μου αρέσουν 10-12 τραγούδια.Όχι παραπάνω.Δεν μπορώ να εντοπίσω τι ήταν αυτό που μου την έσπαγε πάνω τους.Να ήταν η βλαχοροκιά?Τα τραβηγμένα mid tempo κομμάτια που βαριόμουν την ζωή μου?Η φωνή του Lemmy που μου θύμισε έναν γέρο στην γειτονιά μου ενώ άφηνε τον επιθανάτιο ρόγχο του?Πραγματικά,δεν ξέρω τι είναι αυτό που πάντα με έκανε να τους βλέπω ώς μία αδιάφορη μπάντα.
Η πλάκα είναι πως μου αρέσουν μπάντες που έχουν επηρεαστεί άμεσα από τους Motorhead.Οι Zeke,GBH,Voivod,Battalion of Saints,Blitz.Αλλά αυτές οι μπάντες δεν είχαν ούτε βλαχοροκιά,ουτε έναν ημιθανή να τραγουδάει,ούτε mid tempo που σε έπιανε σπαρίλα.Just the basics.
H αλήθεια είναι πως μου την έσπαγε απίστευτα ο Lemmy.Σε όλα του.Στην δήθεν μαγκιά που πουλούσε,στο βλαχοχουλιγκανιλίκι (ένας μόνο από τους Cockney Rejects αρκεί για να σου κάνει τον κώλο σουβλάκι),αλλά κυρίως το γεγονός ότι ήταν ο μεγαλύτερος πιανόλας,και ο μεγαλύτερος hipster που υπήρξε ποτέ στην ιστορία.Ναί,σωστά διαβάζεις.
Ξεκίνησε σαν χίππης στην δεκαετία του 60.Την δεκαετία του 70 συνέχισε να είναι χίππης ώσπου την είδε πανκ.Έπειτα,χέβυ μέταλ (αμήν).Πιό μετά,Ροκ εν ρόλ.Ξανά πίσω στο χέβυ μέταλ και ξανά πίσω στο ροκ εν ρολ,που εξάλλου είναι ο πιο απροσδιόριστος όρος.
Κολλητιλίκια με μηχανόβλακες τσοπερόβλαχους,με μεταλλάδες,με πανκς,με ροκαμπιλια,με ότι σκατα θέλεις,αρκεί ρε παιδί μου να ακόυγεται το όνομα των Μοτορβλακέντιων.
Έτσι λοιπόν,έφτασε στην θέωση και πλέον θεωρείται η μεγαλύτερη "ροκ εντ ρολ" μορφή παγκοσμίως εν ζωή.
Άνθρωποι που ΟΡΙΖΟΥΝ το ροκ εν ρολ,όπως ο Fred και η Toody Cole,όπως ο Greg Sage,με καριέρες που ξεκινάνε από το 1960 και συνεχίζουν μέχρι σήμερα,που κινούνται στην underground σκηνή με πάθος,με εκπληκτικές μουσικές και στίχους (και όχι "αντιο τσουλα αντιο"),είναι από άγνωστοι έως απαξιωμένοι.Λογικό,αυτοί δεν έγιναν ποτέ εξώφυλλο στο Metal Hammer και δεν κυκλοφόρησαν δίσκο στην Spv.
Εκείνο όμως που πραγματικά ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ σε αυτό το γέρικο ψοφίμι είναι το "κολλημα" του με τον Β Παγκόσμιο,ή να το πω καλύτερα η πολεμοκαυλίαση που έχει....πιστεύω πως αν βλέπαμε μια οποιαδήποτε μπάντα με μπλουζάκια Totenkopf,με Iron Cross γερμανικής εποχής και με κράνη των SS θα την βαφτίζαμε για πλάκα ως φασίστες.Τον lemmy όμως όχι ε?Ε βέβαια,έχει το άβατο αυτός...άσε που είναι "συλλέκτης" και τίποτα παραπάνω....Το γεγονός ότι είχε πάρε δώσε με φασίστες bikers/choppers και με τον Ian Stuart Donaldson?έλα μωρέ,στις παλιές μέρες όλοι ήταν φίλοι με όλους....Αλλά o Lemmy έστειλε και στεφάνι στην κηδεία του αρχιμαλάκα που ίδρυσε το Blood and Honour.Σωστά?
Εγώ ξέρω πως αν ένας φίλος μου ήταν οκ,γινόταν φασίστας,θα έτρωγε όχι μόνο πούλο από εμένα,αλλά και μερικά κλωτσομπούνια για παραδειγματισμό.Και στην κηδεία του,ένα τσουβάλι σκατά θα άφηνα επάνω στο τάφο του,και όχι στεφάνι.
Αλλά ξέχασα.O Lemmy είναι υπεράνω όλων.Είναι ο θεός ο ίδιος.Και την μάνα σας να σκοτώσει,ο Lemmy είναι μωρέ,δικαιολογείται.
Πρόβατα των Motorhead,Τσίρκο του ροκ εν ρολ.
Είναι αλήθεια.Από τους Motorhead μου αρέσουν 10-12 τραγούδια.Όχι παραπάνω.Δεν μπορώ να εντοπίσω τι ήταν αυτό που μου την έσπαγε πάνω τους.Να ήταν η βλαχοροκιά?Τα τραβηγμένα mid tempo κομμάτια που βαριόμουν την ζωή μου?Η φωνή του Lemmy που μου θύμισε έναν γέρο στην γειτονιά μου ενώ άφηνε τον επιθανάτιο ρόγχο του?Πραγματικά,δεν ξέρω τι είναι αυτό που πάντα με έκανε να τους βλέπω ώς μία αδιάφορη μπάντα.
Η πλάκα είναι πως μου αρέσουν μπάντες που έχουν επηρεαστεί άμεσα από τους Motorhead.Οι Zeke,GBH,Voivod,Battalion of Saints,Blitz.Αλλά αυτές οι μπάντες δεν είχαν ούτε βλαχοροκιά,ουτε έναν ημιθανή να τραγουδάει,ούτε mid tempo που σε έπιανε σπαρίλα.Just the basics.
H αλήθεια είναι πως μου την έσπαγε απίστευτα ο Lemmy.Σε όλα του.Στην δήθεν μαγκιά που πουλούσε,στο βλαχοχουλιγκανιλίκι (ένας μόνο από τους Cockney Rejects αρκεί για να σου κάνει τον κώλο σουβλάκι),αλλά κυρίως το γεγονός ότι ήταν ο μεγαλύτερος πιανόλας,και ο μεγαλύτερος hipster που υπήρξε ποτέ στην ιστορία.Ναί,σωστά διαβάζεις.
Ξεκίνησε σαν χίππης στην δεκαετία του 60.Την δεκαετία του 70 συνέχισε να είναι χίππης ώσπου την είδε πανκ.Έπειτα,χέβυ μέταλ (αμήν).Πιό μετά,Ροκ εν ρόλ.Ξανά πίσω στο χέβυ μέταλ και ξανά πίσω στο ροκ εν ρολ,που εξάλλου είναι ο πιο απροσδιόριστος όρος.
Κολλητιλίκια με μηχανόβλακες τσοπερόβλαχους,με μεταλλάδες,με πανκς,με ροκαμπιλια,με ότι σκατα θέλεις,αρκεί ρε παιδί μου να ακόυγεται το όνομα των Μοτορβλακέντιων.
Έτσι λοιπόν,έφτασε στην θέωση και πλέον θεωρείται η μεγαλύτερη "ροκ εντ ρολ" μορφή παγκοσμίως εν ζωή.
Άνθρωποι που ΟΡΙΖΟΥΝ το ροκ εν ρολ,όπως ο Fred και η Toody Cole,όπως ο Greg Sage,με καριέρες που ξεκινάνε από το 1960 και συνεχίζουν μέχρι σήμερα,που κινούνται στην underground σκηνή με πάθος,με εκπληκτικές μουσικές και στίχους (και όχι "αντιο τσουλα αντιο"),είναι από άγνωστοι έως απαξιωμένοι.Λογικό,αυτοί δεν έγιναν ποτέ εξώφυλλο στο Metal Hammer και δεν κυκλοφόρησαν δίσκο στην Spv.
Εκείνο όμως που πραγματικά ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ σε αυτό το γέρικο ψοφίμι είναι το "κολλημα" του με τον Β Παγκόσμιο,ή να το πω καλύτερα η πολεμοκαυλίαση που έχει....πιστεύω πως αν βλέπαμε μια οποιαδήποτε μπάντα με μπλουζάκια Totenkopf,με Iron Cross γερμανικής εποχής και με κράνη των SS θα την βαφτίζαμε για πλάκα ως φασίστες.Τον lemmy όμως όχι ε?Ε βέβαια,έχει το άβατο αυτός...άσε που είναι "συλλέκτης" και τίποτα παραπάνω....Το γεγονός ότι είχε πάρε δώσε με φασίστες bikers/choppers και με τον Ian Stuart Donaldson?έλα μωρέ,στις παλιές μέρες όλοι ήταν φίλοι με όλους....Αλλά o Lemmy έστειλε και στεφάνι στην κηδεία του αρχιμαλάκα που ίδρυσε το Blood and Honour.Σωστά?
Εγώ ξέρω πως αν ένας φίλος μου ήταν οκ,γινόταν φασίστας,θα έτρωγε όχι μόνο πούλο από εμένα,αλλά και μερικά κλωτσομπούνια για παραδειγματισμό.Και στην κηδεία του,ένα τσουβάλι σκατά θα άφηνα επάνω στο τάφο του,και όχι στεφάνι.
Αλλά ξέχασα.O Lemmy είναι υπεράνω όλων.Είναι ο θεός ο ίδιος.Και την μάνα σας να σκοτώσει,ο Lemmy είναι μωρέ,δικαιολογείται.
Πρόβατα των Motorhead,Τσίρκο του ροκ εν ρολ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.