The Crisis

Έρχεται εκεί που δεν την περιμένεις.Αλλά έρχεται.Οι φίλοι σου μετατρέπονται όλοι σε μηχανές παραγωγής χρήματος,το παιδικό τους χαμόγελο έχει σβήσει και έχει αντικατασταθεί από το άπληστο γέλιο,εκεί που είχες να εμπιστευτείς όλο τον κόσμο ξαφνικά έχεις δυσκολία να εμπιστευτείς ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό.

Τι παθαίνουν οι άνθρωποι μόλις πλησιάσουν τα τριάντα?Γιατί άραγε τους φαίνονται όλα μουντά,θολά και μονότονα?Γιατι οι ίδιοι μετατρέπουν την καθημερινότητα τους σε μία ατέρμονη αποστείρωση?Ερωτήματα που θα μένουν πάντα αναπάντητα για όλους εμάς που νιώθουμε μέσα μας παιδιά.

Είναι αλήθεια.Ο άνθρωπος καθως πλησιάζει σε αυτήν την ηλικία γίνεται όλο και πιο οπορτουνιστικός,όλο και πιο άπληστος,όλο και πιο αδιάφορος για τους γύρω του.Το βλέπω κάθε μέρα πλέον,στους φίλους μου,σε ανθρώπους που συμπαθούσα,στον δρόμο καθώς περπατάω.Βιαστικό βήμα,σκυθρωπό βλέμμα,αδιάφορες κινήσεις.

Γιατί χάνεται το πάθος για ζωή?Γιατί στα 30 σου φαίνονται όλα όσα έκανες στο παρελθόν ως αστεία?Γιατί κάποιοι ντρέπονται για το παρελθόν και το διαγράφουν μονοκονδυλιά?Δεν ζούσαν τότε?Δεν ερωτευόντουσαν?Δεν επικοινωνούσαν?Πλέον όμως ούτε ερωτεύονται,ούτε επικοινωνούν…

Ίσως να φταίει ότι αντιμετωπίζω το χρήμα σαν κάτι που απλά θα με βοηθήσει να περάσω όμορφα την ζωή μου.Δεν είναι προτεραιότητα για εμένα να αποκτήσω ακριβό αυτοκίνητο,ούτε την σούπερ γαμαουα ηλεκτρική συσκευή.Είμαι ευτυχισμένος με αυτά που έχω,και δεν είμαι ευτυχισμένος επειδή τα έχω,αλλά επειδή μπορώ να τα χαίρομαι.Οι περισσότεροι όμως γύρω μου χολοσκάνε. «Λεφτά,να πάρω αυτό/εκείνο,το άλλο-αυτό θα με έκανε ευτυχισμένο».Ε εγώ και 100.000.000 ευρώ να αποκτούσα δεν θα ήμουν ευτυχισμένος αν δεν ήμουν καλά μέσα μου.Όμως σε αυτήν την ηλικία,όλοι θεωρούν πως πρώτος σου στόχος θα έπρεπε να είναι να αποκτήσεις τα οσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα.

Η επιλογή της εργασίας γίνεται με βάση συνήθως αυτό.Τα χρήματα.Για αυτό καταντούν όλοι αγχωτικοί,νευρικοί,ψυχωτικοί.Είναι 30 χρονών και το μόνο που τους νοιάζει είναι να έχουν και να δείχνουν ότι έχουν χρήματα.Σιχαίνομαι τις περισσότερες εργασίες,και έχω κάνει πάρα πολλές μέσα σε αυτά τα χρόνια.Σέρβις,μπάρμαν,μπεημπησιττερ,πορτιερης,υποδοχή, ταμείας,γραμματέας,αφισσοκολλητης,φυλλάδια,τηλεφωνητής,πλασιέ,dj,καθένα από αυτά μου έτρωγε μέρα με την μέρα την ψυχή.Μου τσάκιζε την ψυχολογία.

Θα ήμουν όμως πολύ ευτυχισμένος αν μπορούσα να γράφω όλη μέρα για μουσική,να μιλάω για τους Wipers,να νοικιάζω σανίδες του σέρφ τις οποίες θα κατασκεύαζα εγώ,να διαβάζω βιβλία και να γράφω για αυτά,να τα αναλύω μέχρι τέλους,να βλέπω ταινίες και να τις κριτικάρω,να κάνω roller blades ατελείωτες ώρες κάτω από τον ήλιο και να μαθαίνω σε παιδάκια πώς να πατινάρουν.

Δεν θα αισθανόμουν όμορφα αν με έβαζαν σε ένα φιξαρισμένο πακέτο «γραβάτα-κοστούμι-μοκασίνι» και έπρεπε κάθε μέρα να πουλάω τον εαυτό μου με ψεύτικα χαμόγελα,ψεύτικες φιλίες,ψεύτικες αγκαλιές.Δεν θα άντεχα μια πλαστικοποιημένη ζωή,δεν θα άντεχα να γίνω ότι έχουν γίνει οι περισσότεροι φίλοι μου:Ανιαρός Μεσόκοπος.Να φάμε,να δούμε τον κώλο της γειτόνισσας,να κοιμηθούμε 12 νταν γιατί αύριο η απόδοση μας θα είναι χαμηλή,να ζηλέψουμε τα κουρτινόξυλα του ξαδέρφου,να βάζω πάνω από όλους και από όλα την πάρτη μου και τα φράγκα.Να βάζω πάνω από τον άνθρωπο που αγαπώ την καριέρα μου.
Χέστηκα για την «καριέρα» μου.Σπάνια στην ζωή αγαπάς,κάποιοι άνθρωποι μπορεί και ποτέ.Καριέρα μπορείς να κάνεις όποτε θέλεις,αρκεί είτε να αγαπάς αυτό που κάνεις,είτε να το μισέις/να σου είναι αδιάφορο και να μετατρεψεις την ζωή σου σε ένα παγόβουνο,το μυαλό σου σε έναν άκαμπτο οργανισμό και την ύπαρξη σου σε μία γκρίζα κινούμενη μάζα.

Ακόμα και τώρα,θα χαιρόμουν πάρα πολύ αν ένας φίλος μου μου έφερνε δώρο μία Kinder  έκπληξη αντί για μία γραβάτα.Grow old,not up.