Έχει πλακώσει γαμιώντας απίστευτη δουλειά τον τελευταίο καιρό, σε σημείο εξευτελιστικό, αλλά ευτυχώς μένει έστω και λίγος, ελάχιστος χρόνος για να νιώσουμε έφηβοι. Ο οποίος χρόνος κατά συνέπεια μειώνεται συνεχώς, και έτσι, επειδή όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων στην ζωή, έχουν σχεδόν εκλείψει και οι δημοσιεύσεις στο blog.
Σε μία πρόσφατη συνάντηση μου με έναν καλό, αδερφικό φίλο, συζητούσαμε το εξής:
-Ρε μαλάκα, πόσα μαγαζιά ναούμ υπάρχουν στην πόλη που παίζουν χέβυ μέταλ, έστω και λίγο?
-Που να ξέρω ρε, θες να κάτσουμε να τα βγάλουμε έξω και να τα μετρήσουμε?
Ε και τα μετρήσαμε. Το σύνολο, 27. Μέσα σε αυτά και καφέ, παρακμάρες, ρετσινάδικα, όλα ρε παιδί μου.
Μέτα πήγαμε να μετρήσουμε τα μαγαζιά που παίζουν αυτά που ακούμε, πιστεύω πως αν μας έκοβαν και 2-3 δάχτυλα από το κάθε χέρι, πάλι μέσα θα ήμασταν.
«Μα, σχεδόν 2 εκατομμύρια πόλη»
«Μα, ο πλουραλισμός»
«Μα, σκατά»
Ξεκίνησε λοιπόν μία πολύ καλή και επ(ο)ικοδομητική κουβέντα, η οποία θα εξηγούσε την πανελλήνια χέβυ μέταλ δικτατορία στο ροκ.
Η χούντα, προφανώς και γάμησε την Ελλάδα σε όλα τα επίπεδα-οι μόνοι που θα έπρεπε να πίνουν νερό στο όνομα του Παπαδόπουλου (ή μήπως δεν πίνουν σύμφωνα με πολλών τα πολιτικά πιστεύω? Χοχοχο-àΣωκράτης Κόκκαλης Μοde on)- και δεν θα μπορούσε να λείψει από τα ανελέητα γαμήσια της χούντας και η μουσική εξέλιξη. Εμείς θα ασχοληθούμε εδώ, συγκεκριμένα, με το ροκ.
Έτσι λοιπόν, από το 1967 έως το 1974, η χώρα ήταν σε μουσικό (εκτός των άλλων) σκοτάδι. Στην εποχή της Μεταπολίτευσης, ο κόσμος ήταν ακόμα σφιγμένος για πολλά χρόνια, υπήρχε ακόμα μπατσοκρατία (γιατί καλέ, πότε έφυγε;), και οι εποχή ήταν πολλή περίεργη, η ενημέρωση ελάχιστη. Με τα χίλια ζόρια, το 1979-80, ο έλληνας αρχίζει να έρχεται σε επαφή με τον έξω κόσμο, και τις συνήθειες του.
Ο έλληνας έχασε το flower power κίνημα, έχασε το progressive/art rock κίνημα, έχασε την έκρηξη του punk, και βρέθηκε, ακριβώς μετά τους Rolling Stones, με τηλεμεταφορά, στο heavy metal, του οποίου η έκρηξη είχε έρθει.
Τότε λοιπόν, στις αρχές των 80ς, κάποιοι, όπως π.χ. ο Κουτουβός, θεώρησαν πως θα ήταν καλό να δημιουργήσουν ένα περιοδικό (Heavy Metal και μετέπειτα Metal Hammer), όχι φυσικά για την ψυχή της μάνας τους, αλλά για 2 πολύ σημαντικά πράγματα: το χρήμα, και την λεζάντα.
Το ροκ ταυτίστηκε ΑΥΤΟΜΑΤΑ με το heavy metal, οι ορδές των μεταλλάδων που γεννιόντουσαν ήταν άπειρες, όμως αυτό από μόνο του, δεν έφτανε στους δημιουργούς αυτής της προσπάθειας. Το ήξεραν πως κάποια στιγμή το κίνημα αυτό θα ξεφτούσε, είτε επειδή θα έβγαινε κάτι άλλο στο προσκήνιο, είτε επειδή η καλλιτεχνική παρακμή (που κάποια στιγμή έρχεται για όλες τις μπάντες) θα οδηγούσε στην απαξίωση. Αλλά όλες αυτές οι ορδές, που αυξάνονταν συνεχώς, έπρεπε να διατηρηθούν. Εκεί λοιπόν έρχεται η μαγική λέξη:
Φανατισμός
.
Φανατισμός
.
Φανάτισαν τον κόσμο που άκουγε χέβυ μέταλ με τον ίδιο τρόπο που ο Μπούζας φανάτιζε (εμάς) τα ΠΑΟΚια την δεκαετία του 70, απέναντι στον «κακό» Ολυμπιακό (το μεγαλύτερο παραμύθι ever αν θέλετε την άποψη μου, μιλάμε για 2 κατά βάση λαϊκές και παρόμοιες σε ιδιοσυγκρασία ομάδες. Πιο σωστά θα ήταν να γινόταν αυτό απέναντι στον Παναθηναικό ή την Αεκ, αλλά δεν αποτελεί θέμα συζήτησης γαμώ τον θεούλη!). Έτσι λοιπόν, ο φανατισμός οδηγούσε και σε ακραίες κινήσεις. Αυτές στην αρχή περιελάμβαναν ξυλοδαρμούς αλλόθρησκων (καρεκλάδες, ροκαμπιλάδες κτλ), μετέπειτα έγιναν διασυρμός και εξευτελισμός, και στο τέλος η πλήρης απαξίωση.
Οι φίλοι μεταλλάδες είχαν βρεί την ουσία στον απόλυτο φανατισμό, και την απόλυτη εχθρότητα απέναντι σε άλλα μουσικά είδη, και την εξέφραζαν με κάθε τρόπο. Αυτό όμως πως και γιατί ξεκίνησε?
Και η απάντηση είναι μία.Mα φυσικά, από ένα περιοδικό όπως το Μetal Hammer. Πρώτα με άτομα σαν τον Πρασούλα (που δεν ήταν ΚΑΘΟΛΟΥ γραφικά, εξυπηρετούσαν σκοπούς και τελικά τους πέτυχαν) ο οποίος ανέφερε ως «αδερφές» τους punks, ως «απόγονους αράπηδων» τους rappers, ως ότι ρατσιστική και φασιστική μαλακία μπορεί να βάλει κανείς στο μυαλό του. Οι κόντρες μεγάλωναν σε σημείο αηδίας, και κατέληγαν σε καταστάσεις όπως ο πετροβολισμός των Prodigy και των οπαδών τους, «είναι πουτάνες των ρεηβάδων οι μάνες» κτλ.
Μετά, ανέλαβαν άλλοι στο Hammer να προωθήσουν την ύπουλη, και φασιστική νοοτροπία. «Εμείς παιδιά από ΕΔΩ έτσι? Όχι με τους άλλους, εμείς είμαστε τα εκλεκτά λίκνα της κοινωνίας. Όχι, όχι, μην κολλάτε με αυτούς, εμείς από ΕΔΩ». Όπως χειραγωγούνται τα πρόβατα σε ένα μαντρί (μπεεε). Μέσω του φανατισμού, του μουσικού πογκρόμ, ήρθε και η κυριαρχία, φυσικό και επόμενο ήταν. Επίσης, το 90% και βάλε των ατόμων που είναι σε άλλες μουσικές φάσεις (όπως το hardcore, το punk, ακόμα και ο ανεξάρτητος ήχος) ξεκίνησαν από το heavy metal, αυτή ήταν η πρώτη επαφή που είχαν με το ροκ, και φυσικά δεν το συζητάω καν τι σκατά έφαγαν από την στιγμή που «απαρνήθηκαν το ιερό ατσάλι».
Πάντως, έχει πλάκα αν σκεφτεί κανείς πόσο γαμημένα εύκολα χειραγωγούν τον κόσμο τους, ο οποίος κόσμος τους, αποζητάει έναν Ηγέτη ( Der Fuhrer μανάρια μου), είτε είναι αυτός μουσικός, είτε μπάντα, είτε εκφράζεται με την μορφή ενός γραφιά. Και εξηγούμαι, στο περί χειραγώγησης. Όσοι ζήσαμε στα 90ς (γιατί δεν είμαστε τίποτα τζόβενα…) θυμόμαστε τους Pantera (που παρεπιπτόντως, είναι ΕΜΕΤΙΚΗ μπάντα) να τρώνε φουλ σκατά από τις φυλλάδες τους. «Ραπ μέταλ του κώλου», «Αυτό δεν είναι χέβυ μέταλ» κτλ κτλ. Το ίδιο και οι μεταλλάδες τότε, κράξιμο στο φούλ, όπως ακριβώς τους προέτρεπε ο Τύπος τους.
Έλα όμως που η πιο ιστορική κωλοτούμπα έγινε μετά. Γύρω στα τέλη 90ς, αρχές 00ς, άρχισε η σταυροφορία υπέρ των Pantera από το metal hammer. Αποτέλεσμα? Στην Ελλάδα, αυτήν την στιγμή, θεωρούνται ως μία από τις πιο κλασσικές heavy metal μπάντες (με την εξαίρεση των τρου μεταλλάδων για τους οποίους οτιδήποτε πιο νεωτεριστικό των Manowar είναι προς αποφυγή). Θα μου πείς εσύ μετά για σωστή χειραγώγηση, αστείε!
Επιστρέφοντας στον φανατισμό, δεν είναι μόνο ότι εχθρεύονται ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ είναι «αποδεκτό» (από ποιους? Με ποιόν τρόπο? Και ποιος έκανε π.χ. το progressive rock των 70ς αποδεκτό στους μεταλλάδες? Έλα ντε..), αλλά και αυτούς που είναι ΜΗ ΑΠΟΔΕΚΤΟΙ λόγω ΚΑΘΑΡΑ εμφάνισης και μουσικών ακουσμάτων. 35 χρονών μαντράχαλος ο άλλος να σε στραβοκοιτάει με την γκόμενα του ντουέτο επειδής ξέρω γώ φοράς μπλούζα Screeching Weasel, ενώ μπορεί-και ΣΙΓΟΥΡΑ- έχετε άλλα 1303930843 κοινά και κοινές ασχολίες.
Σε πρόσφατη κουβέντα μου, με μεταλλά, παλικάρι στην ηλικία μου, που όμως έχει στην κυριολεξία ΦΤΥΣΕΙ την φάση τους, μου είπε το εξής… «Μαλάκα μου, τι χαζός που ήμουν κάποτε…μου είχαν περάσει με το ζόρι ότι δεν πρέπει να ακούς punk, γιατί ο ΣΩΣΤΟΣ ΜΕΤΑΛΛΑΣ δεν το κάνει αυτό….ε άντε να δώ όλους αυτούς τους σκληρούς ρε φίλε, να κράζουν Zeke και Revolvers που έχω καψούρα, και να λιποθυμήσω από τα γέλια. Και σε ευχαριστώ ρε μαλάκα που με ανέχθηκες με τα κολλήματα μου, γιατί ευτυχώς μου τα έβγαλες…»
Για πρώτη, μοναδική, και τελευταία φορά, αυτό θα είναι το ΣΟΒΑΡΟ ποστ του blog, για αυτό και πρέπει να δηλώσω, πως δεν εχθρεύομαι το heavy metal σαν μουσική, αλλά τους μεταλλάδες. Για την ακρίβεια, κάποιους τους σιχαίνομαι, κάποιους τους λυπάμαι, και ελάχιστους, αυτούς που δεν φοβήθηκαν να πουν την ΑΠΟΨΑΡΑ ΤΟΥΣ κόντρα σε κάποια δεδομένα, τους σέβομαι.
Καταλήγοντας όμως, γιατί αρκετά το λούσαμε[1], θα αναφερθώ σε ένα ακόμα παράδειγμα για να δείξω την Μασονία μέσα από το heavy metal.
Έχουμε και λέμε λοιπόν…ένα παλικάρι, έχει φτιάξει, ένα fan club, για μία πολύ μεγάλη, και ιστορική μπάντα του punk. Με αγάπη, με μεράκι, μα κυρίως αφιλοκερδώς. Η αγάπη του φαίνεται, και το κάνει χωρίς ποτέ μα ποτέ να έχει πειράξει κανέναν, να έχει προσβάλλει κανέναν, χωρίς φανατισμούς, χωρίς πρόλογο της πουτσάρας, χωρίς «είμαστε εμείς αυτοί που γαμάμε, οι υπόλοιποι είναι φλώροι». Τα μηνύματα που έχει δεχθεί, οι απειλές που έχει δεχθεί, τα έχω δεί με τα μάτια μου. Απειλές οι οποίες ξεκινάνε από πολιτικό επίπεδο (βρε βρε…..), μέχρι απειλές του στυλ «γαμώ το punk σου, αν σε βρούμε θα σε θάψουμε», μέχρι ειρωνείες σε στυλ «έλα μωρέ γαμώ τα πρεζάκια που ακούς». Αυτό φυσικά και τον έχει στεναχωρέσει, αλλά δεν τον έχει λυγίσει, στην τελική ρε φίλε, δεν κάνει κανένα έγκλημα! Έφτιαξε ένα fan club για την πιο αγαπημένη του μπάντα, το οποίο και είχε τεράστια αποδοχή, μάζεψε κόσμο, διοργάνωσε πάρτυ, αλλά πω-πω! Δεν ήταν metal! Στον σταυρό τον πούστη, το λοφίο του και γρήγορα στον Γολγοθά γιατί αύριο θα έχει συννεφιά. Οι απειλές, προέρχονται από άτομα που ποικίλουν σε ηλικία (από πιτσιρικάδες μέχρι 45αρηδες), είναι άφθονες σε αριθμό, και ποικίλουν και σε στυλ, αλλά όλα μα όλα τα άτομα έχουν ένα γαμημένο κοινό: είναι άρρωστοι μεταλλάδες. Το οποίο με οδηγεί να σκεφτώ κάτι: Ποιος ο λόγος να επιτεθείς έτσι σε κάποιον, ο οποίος ρε συ, δεν σου χεί κάνει κάτι? Και συγκεκριμένα, δεν τον ξέρεις ΚΑΝ!
Ε λοιπόν, η απάντηση είμαι μία…πολύ απλά επιτίθενται σε ότι τους χαλάει την όμορφη μαγιά, το μείγμα που έχουν φτιάξει αυτά τα χρόνια. Επιτίθενται σε οτιδήποτε είναι ροκ με την ευρεία έννοια, αλλά δεν είναι heavy metal. Γιατί όμως το κάνουν αυτό? Και πως τους μπήκε το μικρόβιο?
Το γιατί απαντήθηκε πιο πάνω, χαλάει ρε παιδί μου την μαγιά…αν ένας πιτσιρικάς έρθει σε επαφή με αυτό το πράγμα, ίσως να χάσουν ακόμα έναν πιστό μεταλλά. Ίσως αυτός ο πιτσιρικάς, να γουστάρει τόσο, και να γουστάρουν και οι φίλοι του, και άλλος χαμένος κόσμος. Καλά άντε, να έχουν καούρα για τον χαμένο κόσμο τα «κεφάλια» του μεταλ και οι μεταλοπατέρες, να πω εντάξει. Αλλά και οι οπαδοί? Τι στο διάολο? Μισθό τους κόβουν? Υπάλληλοι και έτσι?
Μα αυτό είναι και το μεγαλύτερο κατόρθωμα ουσιαστικά αυτών που κινούν τα νήματα! Να φανατίσουν σε τέτοιο βαθμό, και τόσο πολύ κόσμο, που να έχουν τον δικό τους προσωπικό στρατό, αιώνιας υπεράσπισης του heavy metal. Και το έχουν καταφέρει, φυσικά, τα γεγονότα μιλάμε από μόνα τους.
Οι σχέσεις τους λοιπόν, εκφράζονται στο παρακάτω σχεδιάγραμμα, απλά και κατανοητά:
Προσέξτε το αμφίδρομο της υπόθεσης στην δεύτερη σχέση, και το μονόδρομο στην πρώτη-μουαχ. Φανατίζω και πετάω, και είμαι κεφάτη ψωνίζω από του Ζαχαρόπουλου. Όταν γεμίζεις τον κόσμο δηλητήριο, πουλάει και ο έμπορας την πραμάτεια του πιο γλυκά, είσαι εσύ και ευχαριστημένος (μα και κυρίως ξεκούραστος-δεν θέλεις πολλή προσπάθεια), και τα προβατάκια ικανοποιημένα.
Όπως και να έχει, αυτή η κατάσταση επικρατεί μόνο στην Ελλάδα. Υπάρχει ελπίδα λοιπόν, μόνο που βρίσκεται στο εξωτερικό. Το μόνο πάντως που μπορώ να ευχηθώ σε όλους αυτούς, είναι καλή τύχη και καλή δύναμη τώρα που σφίγγουν οι κώλοι, και το ΚΑΥΤΟ ΑΤΣΑΛΙ δεν θα αρκεί για να τους βγάλει από την καθημερινή μιζέρια τους.
“H συγγραφή του κειμένου έγινε κάτω από τους ήχους των The Plugz ,και συγκεκριμένα του Βetter Luck lp”
