Μια Δεκάδα, για το έτσι.

Πέρασε καιρός από την τελευταία μου δημοσίευση ε;
Χαμένος μέσα από δουλειά, κτλ κτλ, βαριόμουν να γράψω κάτι. Ήρθε η ώρα όμως.
Ακολουθεί μία δεκάδα δίσκων, η οποία αποτελείται από δίσκους που δεν βρίσκονται στα γνωστά μου λημέρια και γούστα, αλλά παρόλα αυτά, εξακολουθούν να με συγκινούν. Και δεν πάμε; Καλοκαίρι είναι ακόμα, τι σκατά.

No 10. Warrior Soul-Drugs, god and the new republic.

Αυτός ο δίσκος, εκτός από βαρετές ποζεροροκιές που έχει, κουβαλάει και 4 κομμάτια, τα οποία είναι πραγματικά αριστουργήματα. Όλος ο υπόλοιπος πάει στην κατηγορία "Hair metal" των 80ς/90ς, αλλά αυτά τα 4 κομμάτια, είναι τόσο δυνατά, τόσο έξυπνα, που δεν μπορείς να αρνηθείς ότι τουλάχιστον θα μπορούσαν να γίνουν μία μεγάλη μπάντα, αν πετούσαν από μέσα τους την ηλίθια την ποζεριά. Jump for joy δεν γράφεται εύκολα, και (καλή) διασκευή Joy Division από βλαχομαλλιάδες του L.A δύσκολα θα ακούσεις αλλού.Κρίμα πάντως, γιατί θα μπορούσαν να φτάσουν σε άλλα επίπεδα.

No 9. Pixies-Dolittle

Όσο και αν μου την έσπαγε ο Frank Black, όσο και αν αντιπαθούσα το γεγονός ότι είχαν κομμένες τις γέφυρες με οτιδήποτε το underground, αυτός ο δίσκος είναι ένα αριστούργημα του Alternative ήχου.Πολύ υπερτιμημένοι όμως.

No 8. Depeche Mode-Some great reward
Ποτέ δεν κατάλαβα πως αυτοί οι κατεστραμμένοι, είχαν τόση απήχηση στο mainstream κοινό. Τα τραγούδια τους ήταν άρρωστα στιχουργικά, όπως και τα videoclip τους. Αλλά οκ, η μουσική ήταν τόσο πιασιάρικη, δικαιολογούνται μάλλον όλα. Αυτός ο δίσκος συγκεκριμένα, μου θυμίζει πολύ όμορφα πράγματα από την προεφηβεία μου.

No 7. Bruce Springsteen- Nebraska

Ναι, είναι ο Παπακωνσταντίνου της Αμερικής. Ναι, το κοινό του είναι σιχαμένο. Ναι, το Born in the USA είναι ελεεινό. Αλλά αυτός ο δίσκος, είναι ότι πιο μελαγχολικό και ανθρώπινο κυκλοφόρησε ποτέ. Lo-fi όλα, και η απόγνωση της τότε Αμερικής, που ήταν βουτηγμένη στην ανεργία, την φτώχεια, τα ναρκωτικά και το έγκλημα (όχι ότι τώρα είναι καλύτερα), βρίσκεται σε κάθε αυλάκι του δίσκου. Και έχεις σήμερα τους μαλάκες τους (Νεό-Κοινωνικους-ότι σκατά θέλεις) Φιλελεύθερους, που θέλουν να μας φέρουν και εμάς σε αυτό το σημείο. Και να τραγουδάμε "Ρούφα το μπαλόνι, με τον θείο του Μαχόνυ"

No 6. Kyuss- Blues for the red sun

To Stone rock το ψιλοσιχαίνομαι. Μου δίνει την εντύπωση μιας μουσικής κωλομπαρίστικης, η οποία και συνδυάζει τα πιο ξέκωλα στοιχεία από κάποια μουσικά είδη, με αποκλειστικό σκοπό να μην ακουστεί "ενοχλητικό" και να γουστάρει ο βλαχορόκερ, ο μεταλλάς, ο ανεξάρτητος, ο δεν ξέρω τι. Εδώ όμως, έχουμε και τις εξαιρέσεις. Οι Kyuss, ήταν μία μοναδική μπάντα αποτελούμενη από 4 punks (δείτε τι μπλουζάκια φορούσαν, GBH κτλ) που ανακάλυψαν το heavy rock, και είπαν "ε εμείς ας παίξουμε έτσι". Βαλτώδες, όμορφο, σωστό και όχι ξέκωλο. Βεβαίως, εδώ να πω πως μου αρέσουν όλοι οι δίσκοι τους. Όπως και 3 των Queens of the stone age, που ναι, είναι ξέκωλοι.

No 5. Mogwai- Happy songs for happy people

Δίσκος-ταξίδι, που απλά σε οδηγεί στα πιο όμορφα όνειρα. Δεν μπορώ να πω πολλά παραπάνω, το κίνημα του post rock είναι ίσως ότι πιο δήθεν εμφανίστηκε στο ροκ τα τελευταία 10 χρόνια, αλλά αυτοί εδώ, το πιστεύουν. Ότι καλύτερο για να χαλαρώσει ο εγκέφαλος από τις μαλακίες που σε βομβαρδίζουν καθημερινά.

Νο 4. Τhe Church- Of skins and heart
Αγνό, πολύμορφο, ξηγημένο, συναισθηματικό, μελωδικό. Ροκ. Καμία σχέση με μελωμένες ροκ αρχιδιές, με μαλακισμένες μπαλάντες της πούτσας. Σχεδόν αέρινο. Αυστραλοί θα μου πείς, δύσκολα να βγάλουν κακή μπάντα εκτός από τους....οκ σταματάω εδώ. :)

Νο 3. Νuclear Assault- Game over

Ότι καλύτερο βγήκε ποτέ στο heavy metal. Σε ολόκληρο το heavy metal. Στιχουργικά μπροστά, μουσικά επιληπτικό. Οι Nuclear Assault δεν ήταν σατανοπαπάρες σαν τους Slayer/Sepultura, και ήταν σίγουρα πιο to the point από κάτι άλλους που ζαλίζαν αρχίδια με το "πόσο καλά παίζουμε, τι μεγάλο σόλο, ουάου!".Εξάλλου, ήταν από τις ελάχιστες metal μπάντες που έπαιξαν ποτέ στο CBGB's, και αυτό λέει πολλά. Και αφήστε τους ατσαλόβλακες που ακούν υψίφωνες Λουκίες, να βγάζουν αφρούς.

Νο 2. Elvis Presley-s/t

To rock n roll θέλει θυσίες αδέρφια. Rock n roll δεν είναι οι καουμποίκες μπότες, ο Bon Jovi, τα ξασμένα μαλλιά, τα βαμμένα ποδόνυχα, τα λαμέ ρούχα, οι hi-tech παραγωγάρες της κωλάρας, τα σόλο τζατζίκι. Αυτό είναι το rock n roll, στην πλέον αγνή μορφή του.

No 1. Kate Bush- Hounds of love
Και αυτό είναι Τέχνη, στην pop μορφή της. Ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω το εξαιρετικό videoclip του Running up that hill, που το είδα σε ηλικία 8 χρονών. Και η μελωδία του έμεινε μέσα μου καρφωμένη για πολλά χρόνια.


Τέλος, να περνάτε καλά, και να γαμάτε βαζέλες/γάβρους/χανούμια.

Περί Heavy Metal. Και περί Μασονείας.

Έχει πλακώσει γαμιώντας απίστευτη δουλειά τον τελευταίο καιρό, σε σημείο εξευτελιστικό, αλλά ευτυχώς μένει έστω και λίγος, ελάχιστος χρόνος για να νιώσουμε έφηβοι. Ο οποίος χρόνος κατά συνέπεια μειώνεται συνεχώς, και έτσι, επειδή όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων στην ζωή, έχουν σχεδόν εκλείψει και οι δημοσιεύσεις στο blog.

Σε μία πρόσφατη συνάντηση μου με έναν καλό, αδερφικό φίλο, συζητούσαμε το εξής:

-Ρε μαλάκα, πόσα μαγαζιά ναούμ υπάρχουν στην πόλη που παίζουν χέβυ μέταλ, έστω και λίγο?

-Που να ξέρω ρε, θες να κάτσουμε να τα βγάλουμε έξω και να τα μετρήσουμε?

Ε και τα μετρήσαμε. Το σύνολο, 27. Μέσα σε αυτά και καφέ, παρακμάρες, ρετσινάδικα, όλα ρε παιδί μου.

Μέτα πήγαμε να μετρήσουμε τα μαγαζιά που παίζουν αυτά που ακούμε, πιστεύω πως αν μας έκοβαν και 2-3 δάχτυλα από το κάθε χέρι, πάλι μέσα θα ήμασταν.

«Μα, σχεδόν 2 εκατομμύρια πόλη»

«Μα, ο πλουραλισμός»

«Μα, σκατά»

Ξεκίνησε λοιπόν μία πολύ καλή και επ(ο)ικοδομητική κουβέντα, η οποία θα εξηγούσε την πανελλήνια χέβυ μέταλ δικτατορία στο ροκ.

Η χούντα, προφανώς και γάμησε την Ελλάδα σε όλα τα επίπεδα-οι μόνοι που θα έπρεπε να πίνουν νερό στο όνομα του Παπαδόπουλου (ή μήπως δεν πίνουν σύμφωνα με πολλών τα πολιτικά πιστεύω? Χοχοχο-àΣωκράτης Κόκκαλης Μοde on)- και δεν θα μπορούσε να λείψει από τα ανελέητα γαμήσια της χούντας και η μουσική εξέλιξη. Εμείς θα ασχοληθούμε εδώ, συγκεκριμένα, με το ροκ.

Έτσι λοιπόν, από το 1967 έως το 1974, η χώρα ήταν σε μουσικό (εκτός των άλλων) σκοτάδι. Στην εποχή της Μεταπολίτευσης, ο κόσμος ήταν ακόμα σφιγμένος για πολλά χρόνια, υπήρχε ακόμα μπατσοκρατία (γιατί καλέ, πότε έφυγε;), και οι εποχή ήταν πολλή περίεργη, η ενημέρωση ελάχιστη. Με τα χίλια ζόρια, το 1979-80, ο έλληνας αρχίζει να έρχεται σε επαφή με τον έξω κόσμο, και τις συνήθειες του.

Ο έλληνας έχασε το flower power κίνημα, έχασε το progressive/art rock  κίνημα, έχασε την έκρηξη του punk, και βρέθηκε, ακριβώς μετά τους Rolling Stones, με τηλεμεταφορά, στο heavy metal, του οποίου η έκρηξη είχε έρθει.

Τότε λοιπόν, στις αρχές των 80ς, κάποιοι, όπως π.χ. ο Κουτουβός, θεώρησαν πως θα ήταν καλό να δημιουργήσουν ένα περιοδικό (Heavy Metal και μετέπειτα Metal Hammer), όχι φυσικά για την ψυχή της μάνας τους, αλλά για 2 πολύ σημαντικά πράγματα: το χρήμα, και την λεζάντα.

Το ροκ ταυτίστηκε ΑΥΤΟΜΑΤΑ με το heavy metal, οι ορδές των μεταλλάδων που γεννιόντουσαν ήταν άπειρες, όμως αυτό από μόνο του, δεν έφτανε στους δημιουργούς αυτής της προσπάθειας. Το ήξεραν πως κάποια στιγμή το κίνημα αυτό θα ξεφτούσε, είτε επειδή θα έβγαινε κάτι άλλο στο προσκήνιο, είτε επειδή η καλλιτεχνική παρακμή (που κάποια στιγμή έρχεται για όλες τις μπάντες) θα οδηγούσε στην απαξίωση. Αλλά όλες αυτές οι ορδές, που αυξάνονταν συνεχώς, έπρεπε να διατηρηθούν. Εκεί λοιπόν έρχεται η μαγική λέξη:
Φανατισμός
.

Φανάτισαν τον κόσμο που άκουγε χέβυ μέταλ με τον ίδιο τρόπο που ο Μπούζας φανάτιζε (εμάς) τα ΠΑΟΚια την δεκαετία του 70, απέναντι στον «κακό» Ολυμπιακό (το μεγαλύτερο παραμύθι ever αν θέλετε την άποψη μου, μιλάμε για 2 κατά βάση λαϊκές και παρόμοιες σε ιδιοσυγκρασία ομάδες. Πιο σωστά θα ήταν να γινόταν αυτό απέναντι στον Παναθηναικό ή την Αεκ, αλλά δεν αποτελεί θέμα συζήτησης γαμώ τον θεούλη!). Έτσι λοιπόν, ο φανατισμός οδηγούσε και σε ακραίες κινήσεις. Αυτές στην αρχή περιελάμβαναν ξυλοδαρμούς αλλόθρησκων (καρεκλάδες, ροκαμπιλάδες κτλ), μετέπειτα έγιναν διασυρμός και εξευτελισμός, και στο τέλος η πλήρης απαξίωση.

Οι φίλοι μεταλλάδες είχαν βρεί την ουσία στον απόλυτο φανατισμό, και την απόλυτη εχθρότητα απέναντι σε άλλα μουσικά είδη, και την εξέφραζαν με κάθε τρόπο. Αυτό όμως πως και γιατί ξεκίνησε?

Και η απάντηση είναι μία.Mα φυσικά, από ένα περιοδικό όπως το Μetal Hammer. Πρώτα με άτομα σαν τον Πρασούλα (που δεν ήταν ΚΑΘΟΛΟΥ γραφικά, εξυπηρετούσαν σκοπούς και τελικά τους πέτυχαν) ο οποίος ανέφερε ως «αδερφές» τους punks, ως «απόγονους αράπηδων» τους rappers, ως ότι ρατσιστική και φασιστική μαλακία μπορεί να βάλει κανείς στο μυαλό του. Οι κόντρες μεγάλωναν σε σημείο αηδίας, και κατέληγαν σε καταστάσεις όπως ο πετροβολισμός των Prodigy και των οπαδών τους, «είναι πουτάνες των ρεηβάδων οι μάνες» κτλ.

Μετά, ανέλαβαν άλλοι στο Hammer να προωθήσουν την ύπουλη, και φασιστική νοοτροπία. «Εμείς παιδιά από ΕΔΩ έτσι? Όχι με τους άλλους, εμείς είμαστε τα εκλεκτά λίκνα της κοινωνίας. Όχι, όχι, μην κολλάτε με αυτούς, εμείς από ΕΔΩ». Όπως χειραγωγούνται τα πρόβατα σε ένα μαντρί (μπεεε). Μέσω του φανατισμού, του μουσικού πογκρόμ, ήρθε και η κυριαρχία, φυσικό και επόμενο ήταν. Επίσης, το 90% και βάλε των ατόμων που είναι σε άλλες μουσικές φάσεις (όπως το hardcore, το punk, ακόμα και ο ανεξάρτητος ήχος) ξεκίνησαν από το heavy metal, αυτή ήταν η πρώτη  επαφή που είχαν με το ροκ, και φυσικά δεν το συζητάω καν τι σκατά έφαγαν από την στιγμή που «απαρνήθηκαν το ιερό ατσάλι».

Πάντως, έχει πλάκα αν σκεφτεί κανείς πόσο γαμημένα εύκολα χειραγωγούν τον κόσμο τους, ο οποίος κόσμος τους, αποζητάει έναν Ηγέτη ( Der Fuhrer μανάρια μου), είτε είναι αυτός μουσικός, είτε μπάντα, είτε εκφράζεται με την μορφή ενός γραφιά. Και εξηγούμαι, στο περί χειραγώγησης. Όσοι ζήσαμε στα 90ς (γιατί δεν είμαστε τίποτα τζόβενα…) θυμόμαστε τους Pantera (που παρεπιπτόντως, είναι ΕΜΕΤΙΚΗ μπάντα) να τρώνε φουλ σκατά από τις φυλλάδες τους. «Ραπ μέταλ του κώλου», «Αυτό δεν είναι χέβυ μέταλ» κτλ κτλ. Το ίδιο και οι μεταλλάδες τότε, κράξιμο στο φούλ, όπως ακριβώς τους προέτρεπε ο Τύπος τους.

Έλα όμως που η πιο ιστορική κωλοτούμπα έγινε μετά. Γύρω στα τέλη 90ς, αρχές 00ς, άρχισε η σταυροφορία υπέρ των Pantera από το metal hammer. Αποτέλεσμα? Στην Ελλάδα, αυτήν την στιγμή, θεωρούνται ως μία από τις πιο κλασσικές heavy metal μπάντες (με την εξαίρεση των τρου μεταλλάδων για τους οποίους οτιδήποτε πιο νεωτεριστικό των Manowar είναι προς αποφυγή). Θα μου πείς εσύ μετά για σωστή χειραγώγηση, αστείε!

Επιστρέφοντας στον φανατισμό, δεν είναι μόνο ότι εχθρεύονται ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ είναι «αποδεκτό» (από ποιους? Με ποιόν τρόπο? Και ποιος έκανε π.χ. το progressive rock των 70ς αποδεκτό στους μεταλλάδες? Έλα ντε..), αλλά και αυτούς που είναι ΜΗ ΑΠΟΔΕΚΤΟΙ λόγω ΚΑΘΑΡΑ εμφάνισης και μουσικών ακουσμάτων. 35 χρονών μαντράχαλος ο άλλος να σε στραβοκοιτάει με την γκόμενα του ντουέτο επειδής ξέρω γώ φοράς μπλούζα Screeching Weasel, ενώ μπορεί-και ΣΙΓΟΥΡΑ- έχετε άλλα 1303930843 κοινά και κοινές ασχολίες.

Σε πρόσφατη κουβέντα μου, με μεταλλά, παλικάρι στην ηλικία μου, που όμως έχει στην κυριολεξία ΦΤΥΣΕΙ την φάση τους, μου είπε το εξής… «Μαλάκα μου, τι χαζός που ήμουν κάποτε…μου είχαν περάσει με το ζόρι ότι δεν πρέπει να ακούς punk, γιατί ο ΣΩΣΤΟΣ ΜΕΤΑΛΛΑΣ δεν το κάνει αυτό….ε άντε να δώ όλους αυτούς τους σκληρούς ρε φίλε, να κράζουν Zeke  και Revolvers που έχω καψούρα, και να λιποθυμήσω από τα γέλια. Και σε ευχαριστώ ρε μαλάκα που με ανέχθηκες με τα κολλήματα μου, γιατί ευτυχώς μου τα έβγαλες…»

Για πρώτη, μοναδική, και τελευταία φορά, αυτό θα είναι το ΣΟΒΑΡΟ ποστ του blog, για αυτό και πρέπει να δηλώσω, πως δεν εχθρεύομαι το heavy metal σαν μουσική, αλλά τους μεταλλάδες. Για την ακρίβεια, κάποιους τους σιχαίνομαι, κάποιους τους λυπάμαι, και ελάχιστους, αυτούς που δεν φοβήθηκαν να πουν την ΑΠΟΨΑΡΑ ΤΟΥΣ κόντρα σε κάποια δεδομένα, τους σέβομαι.

Καταλήγοντας όμως, γιατί αρκετά το λούσαμε[1], θα αναφερθώ σε ένα ακόμα παράδειγμα για να δείξω την Μασονία  μέσα από το heavy metal.

Έχουμε και λέμε λοιπόν…ένα παλικάρι, έχει φτιάξει, ένα fan club, για μία πολύ μεγάλη, και ιστορική μπάντα του punk. Με αγάπη, με μεράκι, μα κυρίως αφιλοκερδώς. Η αγάπη του φαίνεται, και το κάνει χωρίς ποτέ μα ποτέ να έχει πειράξει κανέναν, να έχει προσβάλλει κανέναν, χωρίς φανατισμούς, χωρίς πρόλογο της πουτσάρας, χωρίς «είμαστε εμείς αυτοί που γαμάμε, οι υπόλοιποι είναι φλώροι». Τα μηνύματα που έχει δεχθεί, οι απειλές που έχει δεχθεί, τα έχω δεί με τα μάτια μου. Απειλές οι οποίες ξεκινάνε από πολιτικό επίπεδο (βρε βρε…..), μέχρι απειλές του στυλ «γαμώ το  punk σου, αν σε βρούμε θα σε θάψουμε», μέχρι ειρωνείες σε στυλ «έλα μωρέ γαμώ τα πρεζάκια που ακούς». Αυτό φυσικά και τον έχει στεναχωρέσει, αλλά δεν τον έχει λυγίσει, στην τελική ρε φίλε, δεν κάνει κανένα έγκλημα! Έφτιαξε ένα fan club για την πιο αγαπημένη του μπάντα, το οποίο και είχε τεράστια αποδοχή, μάζεψε κόσμο, διοργάνωσε πάρτυ, αλλά πω-πω! Δεν ήταν metal! Στον σταυρό τον πούστη, το λοφίο του και γρήγορα στον Γολγοθά γιατί αύριο θα έχει συννεφιά. Οι απειλές, προέρχονται από άτομα που ποικίλουν σε ηλικία (από πιτσιρικάδες μέχρι 45αρηδες), είναι άφθονες σε αριθμό, και ποικίλουν και σε στυλ, αλλά όλα μα όλα τα άτομα έχουν ένα γαμημένο κοινό: είναι άρρωστοι μεταλλάδες. Το οποίο με οδηγεί να σκεφτώ κάτι: Ποιος ο λόγος να επιτεθείς έτσι σε κάποιον, ο οποίος ρε συ, δεν σου χεί κάνει κάτι? Και συγκεκριμένα, δεν τον ξέρεις ΚΑΝ!

Ε λοιπόν, η απάντηση είμαι μία…πολύ απλά επιτίθενται σε ότι τους χαλάει την όμορφη μαγιά, το μείγμα που έχουν φτιάξει αυτά τα χρόνια. Επιτίθενται σε οτιδήποτε είναι ροκ με την ευρεία έννοια, αλλά δεν είναι heavy metal. Γιατί όμως το κάνουν αυτό? Και πως τους μπήκε το μικρόβιο?

Το γιατί απαντήθηκε πιο πάνω, χαλάει ρε παιδί μου την μαγιά…αν ένας πιτσιρικάς έρθει σε επαφή με αυτό το πράγμα, ίσως να χάσουν ακόμα έναν πιστό μεταλλά. Ίσως αυτός ο πιτσιρικάς, να γουστάρει τόσο, και να γουστάρουν και οι φίλοι του, και άλλος χαμένος κόσμος. Καλά άντε, να έχουν καούρα για τον χαμένο κόσμο τα «κεφάλια» του μεταλ και οι μεταλοπατέρες, να πω εντάξει. Αλλά και οι οπαδοί? Τι στο διάολο? Μισθό τους κόβουν? Υπάλληλοι και έτσι?

Μα αυτό είναι και το μεγαλύτερο κατόρθωμα ουσιαστικά αυτών που κινούν τα νήματα! Να φανατίσουν σε τέτοιο βαθμό, και τόσο πολύ κόσμο, που  να έχουν τον δικό τους προσωπικό στρατό, αιώνιας υπεράσπισης του heavy metal. Και το έχουν καταφέρει, φυσικά, τα γεγονότα μιλάμε από μόνα τους.

Οι σχέσεις τους λοιπόν, εκφράζονται στο παρακάτω σχεδιάγραμμα, απλά και κατανοητά:

Προσέξτε το αμφίδρομο της υπόθεσης στην δεύτερη σχέση, και το μονόδρομο στην πρώτη-μουαχ. Φανατίζω και πετάω, και είμαι κεφάτη  ψωνίζω από του Ζαχαρόπουλου. Όταν γεμίζεις τον κόσμο δηλητήριο, πουλάει και ο έμπορας την πραμάτεια του πιο γλυκά, είσαι εσύ και ευχαριστημένος (μα και κυρίως ξεκούραστος-δεν θέλεις πολλή προσπάθεια), και τα προβατάκια ικανοποιημένα.

Όπως και να έχει, αυτή η κατάσταση επικρατεί μόνο στην Ελλάδα. Υπάρχει ελπίδα λοιπόν, μόνο που βρίσκεται στο εξωτερικό. Το μόνο πάντως που μπορώ να ευχηθώ σε όλους αυτούς, είναι καλή τύχη και καλή δύναμη τώρα που σφίγγουν οι κώλοι, και το ΚΑΥΤΟ ΑΤΣΑΛΙ δεν θα αρκεί για να τους βγάλει από την καθημερινή μιζέρια τους.

“H συγγραφή του κειμένου έγινε κάτω από τους ήχους των The Plugz ,και συγκεκριμένα του Βetter Luck lp”

---

[1] Copyright: Γνωστός μεταλοπατέρας

Κράξιμο iζ μπιγκ μπιζνεςς

Δεν θα πω ψέμματα, ήμουν αναγνώστης του blog http://faeenamalaka.blogspot.com/.
Στις αρχές του, η καφρίλα και το καριολίκι (διαμέσου της πίκρας που είχε μέσα του) που έβγαζε, ήταν κάτι πολύ γλυκό για τα ματάκια μου τα αμυγδαλωτά-σαν σκυλάκι κόκερ ένα πράμα.

Ο κυρ Mikeius όμως, από τότε που ξεκίνησε τα 3λεπτα βιντεάκια με χιούμορ επιπέδου 1ου έτους Πανεπιστημίου (1 σκάλα πάνω από Σεφερλή και 2 κάτω από Χριστόδουλο), δεν άργησε όχι μόνο να μας ξενερώσει κάργα, αλλά να μας γίνει και ιδιαιτέρως αντιπαθής(=ΠΟΥΣΤΑΡΑΣ).

Τα φαινόμενα, δείχνουν πως κάθε μέρα, σκέφτεται όλο και πιο πολύ πως θα φάει την θέση του γυαλάκια, του Κανάκη, ή του Σερβετά, και θα κάνει το δικό του "Πάνω απ' όλα ο Mikeius", αυτός ο ιζνογκουντισμός του λοιπόν, τον έχει βάλει σε μία ελεεινή διαδικασία να γράφει, να  βιντεοσκοπεί, απλά για να υπάρχει.

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς, πως ο mikeius είναι ένας no-lifer, χωρίς φίλους, γκόμενα,γνωστούς, στην αληθινή του ζωή. Tα likes στο Facebook και τα "συνέχισε ΜΑΝ, τα σπας ΜΑΝ", του δίνουν κάθε μέρα δύναμη γιατί πολύ απλά πιστοποιούν την αξία της ύπαρξης του στο μυαλό του, μία ύπαρξη που απλά για όλους εμάς θα ήταν ο "άλλος ένας μαλάκας στο μπαρ".

Ο στρατός σίγουρα του γάμησε την έμπνευση, την ψυχολογία-αλλά φυσικά η "επαναστατικότητα" του Mikeus βρίσκεται στο επίπεδο "αφού σου είπα ρε μαμά, δεν θέλω φασολάκια σήμερα, θέλω μπριζόλα". Δεν θα μπορούσα να περιμένω από έναν σαν τον Mikieus να αντιδράσει ποτέ, δεν θα αντιδράσει ποτέ και σε τίποτα, και όχι επειδή είναι άψυχος, αλλά γιατί είναι χέσταρος.

Είμαι 100% σίγουρος πως οι ιστορίες του στυλ "Πήγα στην ΔΕΗ, με κοίταξε στραβά η σκατογαμιόλα και εγώ τις είπα πως θα της γαμήσω μέχρι και τα αυτιά με τον πουτσαβόα μου που απλώνεται σε 8 σημεία αφού μπεί στον κώλο της" μεταφράζεται σε "Σας ευχαριστώ για την εξυπηρέτηση σας, καλή σας μέρα".

Mikeius, δεν είναι ούτε επαναστατικό (γιατί το παίζεις έτσι), ούτε αντιδραστικό (εδώ και αν το παίζεις έτσι...) να συμφωνούν όλοι μαζί σου, να σου λένε "πέστα Mikeius!Έτσι είναι!". Είσαι απλά, ένα ακόμα γλειώδες, ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ, το οποίο αποζητά την αποδοχή,ψοφάει για αναγνώριση, και κυρίως, θέλει μέσα στο μυαλό του να νιώθει ηγέτης.

Παράτα επίσης τα όνειρα (που σίγουρα κάνεις), για τηλεοπτική καριέρα, μιας και ούτε όμορφος είσαι (λογικά-κανείς μας δεν είναι ΤΟΣΟ όμορφος), ούτε έξυπνος (με το να κανονίζεις ατάκες δεν γαμάς έυκολα), ούτε καν τσαχπίνης. Ένας παπαράκος είσαι, όπως όλοι μας, με την διαφορά ότι εσύ προσπαθείς με νύχια και με δόντια να ξεχωρίσεις από την μάζα. Δεν το έχεις όμως, δέξου το.

Κατά τα άλλα, καλά σε γαμάει το e.r. μωρή ψωλοχυμένη πουτανάρα.

Περί ΡΟΚ.Kαι περί κουλτούρας.

Ας κάνουμε ένα διάλειμμα από την καθημερινή, στατική μας καφρίλα, και ας μιλήσουμε για το "Ροκ" και τα παράγωγα του, και την κάκιστη χρήση τους στο μπουρδέλο που ονομάζεται Γιουνανιστάν.
Σπάζομαι, και σπάζομαι άσχημα, όταν μαθαίνω για ένα μαγαζί, "έλα μαλάκα, ροκάδικο είναι, έλα να πάμε μία βόλτα". Και σκάς μέσα, και αρχίδια ροκάδικο, μεταλλάδικο του κερατά.
Στο fb του όμως, ονομάζεται "Πρηξμαιπουτς ΡΟΚ μπαρ"  και συνοδεύεται από χαρακτηρισμούς όπως "δε ροκ μπαρ οφ δε ταουν" και λοιπές αρχιδιές.
Αυτό το καπέλωμα που έκαναν οι μεταλλάδες στο ροκ, δεν το κατάλαβα ποτέ.Ή μάλλον, μου φαινόταν εντελώς προβοκατόρικο.Σαν να ντρέπονται ρε παιδί μου, να βάλουν σημαία ότι ξερεις "εδω ειναι ΜΕΤΑΛ με όλα του τα πολυακόρεστα, όλες τις τσιρίδες, τις ψωλές και το αχνιστό ατσαλάκι", έπεφτε το βάφτισμα ότι "εδώ είμαστε ΡΟΚ" μήπως και τσιμπήσουν και κανέναν ξέμπαρκο, κανέναν που ακούει την λέξη "μέταλ" και φέυγει είτε τρέχοντας(αν ακόμα σοκάρεται από μίζερους μαλλιαμούσιες), είτε γελώντας(αν γνωρίζει τέτοιους μαλλιαμούσιες).
Δηλαδή για να καταλάβω, αν πάω εγώ σε ένα τέτοιο μαγαζί και πω τον dj "Γειά χαρά ΑΔΕΡΦΕ, έχεις μήπως να βάλεις κάτι από Sonics??" θα μου απαντήσει ναι ή όχι ότι "ξέρεις ΜΑΝ, το μαγαζί παίζει μεταλ" "Ναι, μα λέτε ότι είναι ΡΟΚ μπαρ, είναι δηλαδή πιο ροκ ο κάθε χλιμίτζουρας από μία από τις πιό κλασσικές ροκ μπάντες εβερ?" "....."-------------------> όλα αυτά βεβαίως στην καλύτερη περίπτωση που ο εν λόγω dj (δημοσιοσχετίστικη πλέον θέση, αν έχεις φορτωμενο σκληρο 500gb και μπόλικη σούπα σε κατσαρόλες έγινες κιόλας) γνωρίζει/έχει ακουστά τους Sonics.Ή τους Fleshtones.Έστω τους Velvet Underground, δεν γίνεται, δεν μπορεί!
Και συνεχίζοντας, ακούς εκφράσεις όπως "Rock on αδερφέ!", "Ροκ ή τίποτα ρε μάγκα!"....πες "Μέταλ και τα μυαλά στα σιρκουί", τι είναι αυτό που σε χαλάει ρε παιδί μου, ντρέπεσαι που ακούς μέταλ ή είναι ότι θέλεις να καπελώσεις μία ολόκληρη κουλτούρα που είναι ξεχωριστή (θες δεν θες) από αυτή του μέταλ?
Ακόμα χειρότερα, εκφράσεις όπως "ολα είναι rock n roll"- ε όχι ρε μαλάκα, δεν είναι όλα ροκ εν ρολ.Ροκ εν ρολ είναι ο Chuck berry, είναι οι Stray cats, είναι οι Cramps, δεν είναι ούτε οι σκατοποζεριές σου (=το ανάλογο του λαικοποπ, ούτε ΚΑΝ σκυλάδικο, στην Αμερικη), δεν είναι οι μαλακίες που παίζει ο bon jovi, δεν είναι το black metal που ακους, φυσικά δεν είναι το death metal, και το μεγαλύτερο μέρος του heavy metal δεν έχει ούτε ΙΧΝΟΣ rock n roll. Ποιός ο λόγος λοιπόν να αναφερθείς σε αυτά που παίζεις ως "ροκ εν ρολ??" Τι σκατά, γιατί είναι τόσο ενοχικοί οι μεταλλάδες?Πες "ολα είναι ΜΕΤΑΛ" αφου έτσι και αλλιώς, αυτα που ακούς, μέταλ είναι.

Θυμάμαι, ήμουν πιτσιρικάς, πριν καμιά δωδεκαετία, είχε ένα μεταλ πάρτυ σε ένα μαγαζί-μέταλ όμως έτσι?- και διαφημιζόταν από το ραδιόφωνο ως το "ΡΟΚ ΕΝ ΡΟΛ ΠΑΡΤΥ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ".Σκάει ένας γνωστος μου ροκαμπιλάς (μεγάλος αλογομούρης, του χουν φάει την ζωή τα φρουτάκια και η πρέφα), και τον βλέπω σεκλετιασμένο. "Τι έγινε ρε μλκ, γιατι μούτρα μέχρι το πάτωμα??" " ε τι να σου λέω τώρα ρε μαλάκα, άκουγα ροκ εν ρολ παρτυ και ειπα θα έχει κανένα κουμάντο με Meteors, με κάνα Cochran να ρίξουμε κανέναν χορό,έβαλα την χτένα στην τσέπη, και πήγα.Μπουκάρω μέσα, ακούω κάτι που βαρούσε-μπά λάθος θα έχω κάνει, ας κάτσουμε κανένα μισάωρο μηπως και αλλάξει κάτι.Μπαίνει ενα Motorhead και λεω πως είμαστε σε καλό δρόμο.Μετά σκάνε κάτι ντεθμπλακ δεν ξέρω και πως και τι, τσιμπάω το dj και τον ρωτάω γιατί το κάνει αυτο.Ε μου απαντάει πως όλα είναι ροκ εν ρολ.Ε κάπου εκεί κατάλαβα πως δεν ακούω ροκ εν ρολ ρε παιδί μου, ακούω γιαπωνέζικη τζαζ σαμπλαρισμένη απο τον Τσιλιχρήστο(στα φορτε του τότε έτσι??) και πήρα τα μπούλα μου γιατι έπαιζε και ο Ηρακλής την επόμενη μέρα και δεν ήθελα να χάσω άλλη μία ιστορική βραδυά στο Καυτατζόγλειο".

Φυσικά και στα site, τα ίδια σκατά.Ονομασίες όπως rockmydick.gr, rockonbrothers.gr, μπαίνεις να δείς μία είδηση και διαβάζεις για το πώς χάλασε  το πιστολάκι του Rob Halford το 1970, και αν κατουράει ανάποδα ο Phil Anselmo.Τρελές ροκιές δηλαδή."Φιλλλλλαράκι, ελλάδα είσαι, εδώ το ροκ είναι συνυφασμένο με το metal". Όχι ρε συ, δεν είναι,εσείς το κάνατε με το καπέλωμα σας.
Ντάξει,βασικά το χειρότερο είναι ότι κάποιοι με το ζόρι πάνε να μας πείσουν πως το αληθινό ροκ του 80 είναι το a.o.r και το λεγόμενο melodic rock.Μαλακίες ολκής λέω εγώ, το "ροκ" της νοικοκυράς με το τσεμπέρι που χαιδεύεται μονο με την σκέψη του Μαικλ Μπολτον ή της ευτυχισμένης Αμερικάνικης οικογένειας ενώ τρώει το πρωινό της. Ακίνδυνο, άνευρο, αδιάφορο, απευθύνεται στα γνωστά ξενέρωτα μουλάρια που θα ήθελαν να γίνουν γιάππηδες αλλά δεν μπορούν, και ονειροπολούν μέσω αυτής της μουσικής πουστιάς.Αλλά εδώ σε λίγο θα μας πουν ότι ο μεγαλύτερος ηθοποιός που βγήκε το 80 ήταν ο Ντον Τζόνσον, τι ψάχνεις...



Ο Έλληνας είναι ένας ignorant κάφρος, αυτό είναι δεδομένο.Βαφτίζει όπως και όποτε μπορεί οτιδήποτε του κάνει κέφι, αρκεί να ακουστεί καλά στα αυτιά του και κυρίως στα αυτιά των άλλων.Και όλα αυτά, συνδυαζόμενα με την τερατώδη του άγνοια. Σε όλους τους κύκλους γίνεται αυτό.Οι τρανσάδες, χαλαρά τραβάνε τα ίδια.Για αυτούς που ακούγαν συνειδητοποιημένα techno στις αρχές του 90, δεν το συζητάω, αυτοι έτρωγαν στην μάπα τον κάθε άσχετο που άκουγε euro dance και δήλωνε ότι είναι φανατικός οπαδός της techno. Στην "κουλτούρα"(η οποία στην πόλη μου ευτυχώς αυτοπεριορίζεται στο στενό από Ζεύξιδος έως Ικτίνου), έχεις τον κάθε ένα να δηλώνει ΟΤΙ θέλει, χωρίς φυσικά να έχει ψάξει στο ελάχιστο τι σημαίνει να είσαι λάτρης του εξπρεσσιονισμού, του μινιμαλισμού(και πως να είσαι μάνα μου όταν φοράς στα χέρια σου μισό κιλό αλυσίδες γύφτικες που βαράνε σαν τις καμπάνες της πλατείας Duomo), η περσυνή μουσική μόδα εκεί είναι μπανάλ, αλλά όλοι πηγαίνουμε να δούμε λάιβ σαν τα καλά πρόβατα τους James ή τον Moby-έτσι είναι, οι "ανεξάρτητες ρίζες μας" και ο σκεπτόμενος τρόπος ζωής μας στέλνουν κατευθείαν στην αγκαλιά του Tim Booth, να τραγουδάμε όλοι μαζί, αδερφομένοι,This bed is on fire.Το κάναμε και το ροκ χρέος μας για φέτος, το μάθαν όλοι οι φίλοι μας, οπότε δεν έχει πόρτα στα κουλτουροστέκια.Α ναι, έρχεται και το καλοκαίρι, το must  της Αμοργού, της Ικαρίας και της Ιου είναι δεδομένο-που αλλού θα μπορέσεις να ξεκουράσεις καλέ αυτό το ανήσυχο πνεύμα?Στις ήρεμες, οικογενειακές,γραφικές παραλίες π.χ της Θάσου?Τσκ-τσκ-τσκ,τρέ μπανάλ και μικροαστικά μην σου πω μανάρι μου."Καλέ συ Δώρα, ο φίλος σου είναι ΠΟΛΥ ΚΑΓΚΟΥΡΑΣ" "καλέ συ κυρα-γαμιόλα έχεις τόσες τρίχες στο χέρι όσες ο Μαλιούφας και περνιέσαι και για καυλόμουνο".

Αυτή η χώρα παίρνει τα σκατά που της αξίζουν, και είμαι πολύ περήφανος, που από μικρό παιδί σχεδόν, δεν είχα κανένα αίσθημα αγάπης προς την πατρίδα(και οποιαδήποτε άλλη).Γιατί απλούστατα, αυτό πλέον μετατρέπει σε πιο εύκολη την φυγή μου(μας) από την χώρα, σύντομα.Έχεις νιώσει ποτέ, γυρνώντας από μία χώρα που σου αρέσει, του εξωτερικού, να παθαίνεις κατάθλιψη πατώντας και μόνο το πόδι σου στην χώρα που γέννησε την φέτα?Εγώ ναι, πάντα.Θα μας λείψει ο τεράστιος ΠΑΟΚ, αλλά αφήνουμε και κάτι πίσω να μας θυμίζει και τις όμορφες στιγμές....και μην ξεχνάτε, η κρίση θα τελειώσει σε 3 βδομάδες από τώρα, το αφεντικό μου που είναι "μέσα στα πράγματα" είχε αυτήν την αποκλειστικότητα, στην προσπάθεια να μην με χάσει.Δεν μου υποσχόσουν μία δισκογραφία των The Sound (μαζί με τα Outsiders και τα προσωπικα του Borland-λεφτά ΕΧΕΤΕ) ρε μάστορα? Πιο εύκολα θα με έπειθες να μείνω εδώ και να βουλιάξω μαζί σου.Θα με έκανε βασίλισσα.
Ντίσκο-ντίσκο,Μπεηζάνη.

.

Το τραγούδι του GG,σε αγνή χέσε μέσα έκδοση.

Εισαι φλωρος βλακας μεταλλας,
Ακους και παουερ επικ μα και θρας,
Γαμω το χεβυ μεταλ σου-ω ναι,
Γαμω το μπλακ σου μα και τον Ντουρτμέ.

Οπαδος του φενριζ ποζερας,
Γελαει ο κοσμος μα δεν γελαει με εμας,
Γαμω και τον μυστικισμο σου-ω ναι,
Με πενταλφες δεν γαμησε κανεις ποτε

Τωρα την αληθεια θα σου πω,
Γαμω και κάθε πουστη επικο,
Γαμω και το εξκαλιμπουρ-ω ναι,
Γεια σου προεδραρα καραφλε

Progressive proletarians by the side of Judge Dredd

Ας με συγχωρέσουν οι φίλτατοι αναγνώστες του ιστιολογίου, για την αρχαίζουσα γλώσσα που θα χρησιμοποιήσω, μιάς και δεν είθισται στο εν λόγω ιστιολόγιο να χρησιμοποιούμε αντιλαική γραφή, αλλά θα πρέπει να προσεγγίσουμε τα υψηλά γλωσσικά επίπεδα για να απαντήσουμε στην άδικη και καταχρηστική επίθεση προς το πρόσωπό μας.
Ωσαν μιά κορασίδα που αποσκορακίζει τον χαρακτήρα του πρώτου της εφηβικού έρωτα, θα αναλύσουμε την σχετικότητα των απόψεων πάνω στο ζήτημα "Ελεύθερη Έκφραση-Λειάνωντας τις γωνίες του Διαδικτύου".Διάφοροι ετερόφωτοι νεανίες, φορείς και προμηθείς αηθεστάτου συμπεριφοράς, κατατρέχουν στο εν λόγω μέσο, καταλύοντας τα Sine qua non της πρέπουσας συμπεριφοράς, αντιτείνοντας μία ελευθεριάζουσα τουρνιρ ντεσπρι, εκχυδαίζοντας,αναφλογίζοντας, και φυσικά αναμοχλεύοντας καταστάσεις οι οποίες δεν εναρμονίζονται με την λογική ενός νοήμων ανθρώπου, πολλώ δε μάλλω με την ευγενή μα και συνάμα ανδροπρεπή στάση ζωής που μας προτάσσει το ιερό ατσάλι.

Εις αυτούς τους ανερμάτιστους νεανίες έχει εισχωρήσει το πυκνουφασμένο βλάστημα της κακεντρέχιας, το οποίο προστάζει την προώθηση της άκρατης μπουρδολογίας, της αειρόου καφρίλας(sic) και φυσικά της ατέρμονης μοχθηρίας.
Εμείς,οι τιμημένοι και εκλεκτοί κλειδοκράτορες του Ιερου δισκοπότηρου της Γνώσης,της Παιδείας,της Κουλτούρας και της Στόχασης, είμεθα υποχρεωμένοι να επαναφέρουμε τους αμούστακους αυτούς εις την Τάξη, με μεθόδους που αρμόζουν στο επίπεδο μας, με όλες τις νόμιμες και φυσικά ηθικές οδούς.
Διασταυρώνοντας τα ετεροειδή,διχάζοντας τα μονοκοτυλήδονα,κόπτωντας τον Γαλαξία στην μέση, με κάθε διαδικασία θα είμαστε εμείς αυτοί που θα επιφέρουμε την Τάξη και Ηθική απανταχού του Διαδικτύου.
Ο δικός σας,
Βλάσσης Κουτουλούφας-εγώ ειμί ο Νόμος και η Τάξη.

Υγ-Αφιερωμένο στο παιδί με το σιδερικό,την τρύπια παντελόνα,την φωτό του Παπατσάκαλου στο τζάκι,και το κορνιζομένο πτυχίο της Νομικής (Δαπ rules).

Campaign for the destruction of musical retards.

Γενικά είμαι μέγιστος κράχτης,πολλές φορές το κάνω απλά για να τσιτώσω κόσμο,αλλά σε αυτήν την περίπτωση τα πράγματα τα πιστεύω έτσι ακριβώς όπως τα γράφω.
Σε προφίλ λοιπόν γνωστού μου από τα πολύ παλιά μεταλοπατέρα,βλέπω συνεχώς να ανεβαίνουν βιντεάκια από τις παρακάτω μπάντες,με το απαραίτητο αποθεωτικό σχόλιο που δείχνει ότι το συγκρότημα σέρνει καρούλια,τσιμεντώνει συνειδήσεις,υγραίνει κυλωτάκια,κονιορτοποιεί τον Αμαζόνιο,αφαλατώνει την Μεσόγειο και φυσικά κόβει την γή στα 2.
Απαραίτητο συνοδευτικό είναι και τα σχόλια απο κάτω:"τα σπάνε ΜΑΝ","τι έβαλες ΜΑΝ","εντάξει ΜΑΝ τι να λέμε τώρα" και λοιπές κολακείες προς τον facebook dj.
Δεν με νοιάζει ότι βάζει τα βιντεάκια με ρυθμούς ταχύτητας cougar(όχι τα milf ρε,τα ζώα εννοώ) που αν ποστάραμε όλοι με αυτούς τους ρυθμούς ο Mark Zuckerberg θα μας χρέωνε μέχρι και το πόση ώρα κοιτούσαμε την οθόνη, αλλά πιό πολύ το γεγονός ότι το κάνει σχεδόν επιληπτικά.Δηλαδή και καλά πράγματα να έβαζε θα του έλεγα "ε μαλάκα,μπαστα να πούμε,μην γίνεσαι παπατρέχας".Βεγγομέταλ λοιπόν.
Σίγουρα τα 00ς δεν ήταν ότι καλύτερο για το "ροκ" γενικά.Αλλά ένα από τα χειρότερα υβρίδια που πέρασαν από τον πλανήτη,ήταν αυτό που αδίκως και καταχρηστικά ονομάστηκε "metalcore".Η σχέση του με το hardcore ήταν τόση,όση η δικιά μου με τον Roger Federer-πιάσε τα μπαλάκια μου και χτύπα τα ξανά.Βάλε λοιπόν Constipation metal και είσαι μέσα.
Ξυπνάω που λές ένα πρωινό και βλέπω το παρακάτω βιντεάκι:

Μαλάκα μου,ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να υπάρχει κάτι πιό αστείο από αυτό.Και όχι μόνο αυτό,αλλά να κάνει και επιτυχία ανα τις ηπείρους.Απίστευτο.Κατα τα άλλα "χρυσό μετάλιο στο καλύτερο συγκρότημα αυτής και της επόμενης εποχής".30 χρονών μαλάκας και οι μεγαλοστομίες πάνε σύννεφο.

Όλο το κομμάτι είναι απλά σκατά,δεν υπάρχει ρε παιδί μου,ούτε αμερικανάκια με iq 50 δεν τα ακούνε αυτά.Α ναι,και ξαφνικά ο λυσσασμένος σκύλος τραγουδάει σαν μωρά παρθένα,ε μην χάσουμε και τα 14χρονα κοριτσάκια που μας ακολουθούν κάνοντας \m/ παντού.....φαντάζομαι να δούλευα roadie σε κάτι τέτοιους,η βελόνα θα πήγαινε σύννεφο.Γιατί αλλιώς,δεν παλεύεται.

Ατομική βόμβα?Δέσιμο σε καρέκλα ακούγοντας μόνο No means no για 15 μέρες χωρίς φαί και αντι για νερό ούρα?Μιλκσέηκ από σκατά?Δεν ξέρω,αλλά πραγματικά όλοι αυτοί αξίζουν την ύστατη τιμωρία.
Δεν γίνεται ρε παιδί μου,χάνεται φαιά ουσία ακούγοντας και παίρνοντας στα σοβαρά κάτι τέτοιο.Είναι κάτι σαν τον στρατό:Μετά από 15 συνεχόμενες μέρες σε έναν θάλαμο με ορεσίβιους,νομίζεις πως έχεις χάσει την αντιληπτική σου ικανότητα,το μόνο που ακούς,σκέφτεσαι,ονειρεύεσαι είναι σκατά και κλανιές.Ε εδώ έχουμε σκατά και εμετό,big difference.

Δεν ξέρω,δεν ανήκω με τίποτα σε αυτήν την σκηνή,αλλά τέτοιο κιτς και τέτοιες μαλακίες παίζει να μην είχα ακούσει ούτε από την εποχή των ποζεράδων.Είναι η πρώτη φορά που δεν νιώθω την όρεξη να κράξω χοντρά,αλλά αυτή η μουσική γενιά δεν μου το βγάζει αυτό,μου βγάζει μία θλίψη με την καθυστέρηση που κουβαλάει.Τι κωλοτρίβιουμ,μαστουρμπντ και Αβαντεβιν Σεντερφολντ...Έλεος ρε μαλάκες,έλεος.Αλλά για όλα αυτά μεγάλη ευθύνη έχει κάποιο μέσο στο οποίο θα αναφερθούμε στο μέλλον....μέχρι τότε,προτείνω στις από πάνω μπάντες την σωτηρία τους: