Πέρασε καιρός από την τελευταία μου δημοσίευση ε;
Χαμένος μέσα από δουλειά, κτλ κτλ, βαριόμουν να γράψω κάτι. Ήρθε η ώρα όμως.
Ακολουθεί μία δεκάδα δίσκων, η οποία αποτελείται από δίσκους που δεν βρίσκονται στα γνωστά μου λημέρια και γούστα, αλλά παρόλα αυτά, εξακολουθούν να με συγκινούν. Και δεν πάμε; Καλοκαίρι είναι ακόμα, τι σκατά.
No 10. Warrior Soul-Drugs, god and the new republic.
Αυτός ο δίσκος, εκτός από βαρετές ποζεροροκιές που έχει, κουβαλάει και 4 κομμάτια, τα οποία είναι πραγματικά αριστουργήματα. Όλος ο υπόλοιπος πάει στην κατηγορία "Hair metal" των 80ς/90ς, αλλά αυτά τα 4 κομμάτια, είναι τόσο δυνατά, τόσο έξυπνα, που δεν μπορείς να αρνηθείς ότι τουλάχιστον θα μπορούσαν να γίνουν μία μεγάλη μπάντα, αν πετούσαν από μέσα τους την ηλίθια την ποζεριά. Jump for joy δεν γράφεται εύκολα, και (καλή) διασκευή Joy Division από βλαχομαλλιάδες του L.A δύσκολα θα ακούσεις αλλού.Κρίμα πάντως, γιατί θα μπορούσαν να φτάσουν σε άλλα επίπεδα.
No 9. Pixies-Dolittle
Όσο και αν μου την έσπαγε ο Frank Black, όσο και αν αντιπαθούσα το γεγονός ότι είχαν κομμένες τις γέφυρες με οτιδήποτε το underground, αυτός ο δίσκος είναι ένα αριστούργημα του Alternative ήχου.Πολύ υπερτιμημένοι όμως.
No 8. Depeche Mode-Some great reward
Ποτέ δεν κατάλαβα πως αυτοί οι κατεστραμμένοι, είχαν τόση απήχηση στο mainstream κοινό. Τα τραγούδια τους ήταν άρρωστα στιχουργικά, όπως και τα videoclip τους. Αλλά οκ, η μουσική ήταν τόσο πιασιάρικη, δικαιολογούνται μάλλον όλα. Αυτός ο δίσκος συγκεκριμένα, μου θυμίζει πολύ όμορφα πράγματα από την προεφηβεία μου.
No 7. Bruce Springsteen- Nebraska
Ναι, είναι ο Παπακωνσταντίνου της Αμερικής. Ναι, το κοινό του είναι σιχαμένο. Ναι, το Born in the USA είναι ελεεινό. Αλλά αυτός ο δίσκος, είναι ότι πιο μελαγχολικό και ανθρώπινο κυκλοφόρησε ποτέ. Lo-fi όλα, και η απόγνωση της τότε Αμερικής, που ήταν βουτηγμένη στην ανεργία, την φτώχεια, τα ναρκωτικά και το έγκλημα (όχι ότι τώρα είναι καλύτερα), βρίσκεται σε κάθε αυλάκι του δίσκου. Και έχεις σήμερα τους μαλάκες τους (Νεό-Κοινωνικους-ότι σκατά θέλεις) Φιλελεύθερους, που θέλουν να μας φέρουν και εμάς σε αυτό το σημείο. Και να τραγουδάμε "Ρούφα το μπαλόνι, με τον θείο του Μαχόνυ"
No 6. Kyuss- Blues for the red sun
To Stone rock το ψιλοσιχαίνομαι. Μου δίνει την εντύπωση μιας μουσικής κωλομπαρίστικης, η οποία και συνδυάζει τα πιο ξέκωλα στοιχεία από κάποια μουσικά είδη, με αποκλειστικό σκοπό να μην ακουστεί "ενοχλητικό" και να γουστάρει ο βλαχορόκερ, ο μεταλλάς, ο ανεξάρτητος, ο δεν ξέρω τι. Εδώ όμως, έχουμε και τις εξαιρέσεις. Οι Kyuss, ήταν μία μοναδική μπάντα αποτελούμενη από 4 punks (δείτε τι μπλουζάκια φορούσαν, GBH κτλ) που ανακάλυψαν το heavy rock, και είπαν "ε εμείς ας παίξουμε έτσι". Βαλτώδες, όμορφο, σωστό και όχι ξέκωλο. Βεβαίως, εδώ να πω πως μου αρέσουν όλοι οι δίσκοι τους. Όπως και 3 των Queens of the stone age, που ναι, είναι ξέκωλοι.
No 5. Mogwai- Happy songs for happy people
Δίσκος-ταξίδι, που απλά σε οδηγεί στα πιο όμορφα όνειρα. Δεν μπορώ να πω πολλά παραπάνω, το κίνημα του post rock είναι ίσως ότι πιο δήθεν εμφανίστηκε στο ροκ τα τελευταία 10 χρόνια, αλλά αυτοί εδώ, το πιστεύουν. Ότι καλύτερο για να χαλαρώσει ο εγκέφαλος από τις μαλακίες που σε βομβαρδίζουν καθημερινά.
Νο 4. Τhe Church- Of skins and heart
Αγνό, πολύμορφο, ξηγημένο, συναισθηματικό, μελωδικό. Ροκ. Καμία σχέση με μελωμένες ροκ αρχιδιές, με μαλακισμένες μπαλάντες της πούτσας. Σχεδόν αέρινο. Αυστραλοί θα μου πείς, δύσκολα να βγάλουν κακή μπάντα εκτός από τους....οκ σταματάω εδώ. :)
Νο 3. Νuclear Assault- Game over
Ότι καλύτερο βγήκε ποτέ στο heavy metal. Σε ολόκληρο το heavy metal. Στιχουργικά μπροστά, μουσικά επιληπτικό. Οι Nuclear Assault δεν ήταν σατανοπαπάρες σαν τους Slayer/Sepultura, και ήταν σίγουρα πιο to the point από κάτι άλλους που ζαλίζαν αρχίδια με το "πόσο καλά παίζουμε, τι μεγάλο σόλο, ουάου!".Εξάλλου, ήταν από τις ελάχιστες metal μπάντες που έπαιξαν ποτέ στο CBGB's, και αυτό λέει πολλά. Και αφήστε τους ατσαλόβλακες που ακούν υψίφωνες Λουκίες, να βγάζουν αφρούς.
Νο 2. Elvis Presley-s/t
To rock n roll θέλει θυσίες αδέρφια. Rock n roll δεν είναι οι καουμποίκες μπότες, ο Bon Jovi, τα ξασμένα μαλλιά, τα βαμμένα ποδόνυχα, τα λαμέ ρούχα, οι hi-tech παραγωγάρες της κωλάρας, τα σόλο τζατζίκι. Αυτό είναι το rock n roll, στην πλέον αγνή μορφή του.
No 1. Kate Bush- Hounds of love
Και αυτό είναι Τέχνη, στην pop μορφή της. Ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω το εξαιρετικό videoclip του Running up that hill, που το είδα σε ηλικία 8 χρονών. Και η μελωδία του έμεινε μέσα μου καρφωμένη για πολλά χρόνια.
Τέλος, να περνάτε καλά, και να γαμάτε βαζέλες/γάβρους/χανούμια.
Χαμένος μέσα από δουλειά, κτλ κτλ, βαριόμουν να γράψω κάτι. Ήρθε η ώρα όμως.
Ακολουθεί μία δεκάδα δίσκων, η οποία αποτελείται από δίσκους που δεν βρίσκονται στα γνωστά μου λημέρια και γούστα, αλλά παρόλα αυτά, εξακολουθούν να με συγκινούν. Και δεν πάμε; Καλοκαίρι είναι ακόμα, τι σκατά.
No 10. Warrior Soul-Drugs, god and the new republic.
Αυτός ο δίσκος, εκτός από βαρετές ποζεροροκιές που έχει, κουβαλάει και 4 κομμάτια, τα οποία είναι πραγματικά αριστουργήματα. Όλος ο υπόλοιπος πάει στην κατηγορία "Hair metal" των 80ς/90ς, αλλά αυτά τα 4 κομμάτια, είναι τόσο δυνατά, τόσο έξυπνα, που δεν μπορείς να αρνηθείς ότι τουλάχιστον θα μπορούσαν να γίνουν μία μεγάλη μπάντα, αν πετούσαν από μέσα τους την ηλίθια την ποζεριά. Jump for joy δεν γράφεται εύκολα, και (καλή) διασκευή Joy Division από βλαχομαλλιάδες του L.A δύσκολα θα ακούσεις αλλού.Κρίμα πάντως, γιατί θα μπορούσαν να φτάσουν σε άλλα επίπεδα.
No 9. Pixies-Dolittle
Όσο και αν μου την έσπαγε ο Frank Black, όσο και αν αντιπαθούσα το γεγονός ότι είχαν κομμένες τις γέφυρες με οτιδήποτε το underground, αυτός ο δίσκος είναι ένα αριστούργημα του Alternative ήχου.Πολύ υπερτιμημένοι όμως.
No 8. Depeche Mode-Some great reward
Ποτέ δεν κατάλαβα πως αυτοί οι κατεστραμμένοι, είχαν τόση απήχηση στο mainstream κοινό. Τα τραγούδια τους ήταν άρρωστα στιχουργικά, όπως και τα videoclip τους. Αλλά οκ, η μουσική ήταν τόσο πιασιάρικη, δικαιολογούνται μάλλον όλα. Αυτός ο δίσκος συγκεκριμένα, μου θυμίζει πολύ όμορφα πράγματα από την προεφηβεία μου.
No 7. Bruce Springsteen- Nebraska
Ναι, είναι ο Παπακωνσταντίνου της Αμερικής. Ναι, το κοινό του είναι σιχαμένο. Ναι, το Born in the USA είναι ελεεινό. Αλλά αυτός ο δίσκος, είναι ότι πιο μελαγχολικό και ανθρώπινο κυκλοφόρησε ποτέ. Lo-fi όλα, και η απόγνωση της τότε Αμερικής, που ήταν βουτηγμένη στην ανεργία, την φτώχεια, τα ναρκωτικά και το έγκλημα (όχι ότι τώρα είναι καλύτερα), βρίσκεται σε κάθε αυλάκι του δίσκου. Και έχεις σήμερα τους μαλάκες τους (Νεό-Κοινωνικους-ότι σκατά θέλεις) Φιλελεύθερους, που θέλουν να μας φέρουν και εμάς σε αυτό το σημείο. Και να τραγουδάμε "Ρούφα το μπαλόνι, με τον θείο του Μαχόνυ"
No 6. Kyuss- Blues for the red sun
To Stone rock το ψιλοσιχαίνομαι. Μου δίνει την εντύπωση μιας μουσικής κωλομπαρίστικης, η οποία και συνδυάζει τα πιο ξέκωλα στοιχεία από κάποια μουσικά είδη, με αποκλειστικό σκοπό να μην ακουστεί "ενοχλητικό" και να γουστάρει ο βλαχορόκερ, ο μεταλλάς, ο ανεξάρτητος, ο δεν ξέρω τι. Εδώ όμως, έχουμε και τις εξαιρέσεις. Οι Kyuss, ήταν μία μοναδική μπάντα αποτελούμενη από 4 punks (δείτε τι μπλουζάκια φορούσαν, GBH κτλ) που ανακάλυψαν το heavy rock, και είπαν "ε εμείς ας παίξουμε έτσι". Βαλτώδες, όμορφο, σωστό και όχι ξέκωλο. Βεβαίως, εδώ να πω πως μου αρέσουν όλοι οι δίσκοι τους. Όπως και 3 των Queens of the stone age, που ναι, είναι ξέκωλοι.
No 5. Mogwai- Happy songs for happy people
Δίσκος-ταξίδι, που απλά σε οδηγεί στα πιο όμορφα όνειρα. Δεν μπορώ να πω πολλά παραπάνω, το κίνημα του post rock είναι ίσως ότι πιο δήθεν εμφανίστηκε στο ροκ τα τελευταία 10 χρόνια, αλλά αυτοί εδώ, το πιστεύουν. Ότι καλύτερο για να χαλαρώσει ο εγκέφαλος από τις μαλακίες που σε βομβαρδίζουν καθημερινά.
Νο 4. Τhe Church- Of skins and heart
Αγνό, πολύμορφο, ξηγημένο, συναισθηματικό, μελωδικό. Ροκ. Καμία σχέση με μελωμένες ροκ αρχιδιές, με μαλακισμένες μπαλάντες της πούτσας. Σχεδόν αέρινο. Αυστραλοί θα μου πείς, δύσκολα να βγάλουν κακή μπάντα εκτός από τους....οκ σταματάω εδώ. :)
Νο 3. Νuclear Assault- Game over
Ότι καλύτερο βγήκε ποτέ στο heavy metal. Σε ολόκληρο το heavy metal. Στιχουργικά μπροστά, μουσικά επιληπτικό. Οι Nuclear Assault δεν ήταν σατανοπαπάρες σαν τους Slayer/Sepultura, και ήταν σίγουρα πιο to the point από κάτι άλλους που ζαλίζαν αρχίδια με το "πόσο καλά παίζουμε, τι μεγάλο σόλο, ουάου!".Εξάλλου, ήταν από τις ελάχιστες metal μπάντες που έπαιξαν ποτέ στο CBGB's, και αυτό λέει πολλά. Και αφήστε τους ατσαλόβλακες που ακούν υψίφωνες Λουκίες, να βγάζουν αφρούς.
Νο 2. Elvis Presley-s/t
To rock n roll θέλει θυσίες αδέρφια. Rock n roll δεν είναι οι καουμποίκες μπότες, ο Bon Jovi, τα ξασμένα μαλλιά, τα βαμμένα ποδόνυχα, τα λαμέ ρούχα, οι hi-tech παραγωγάρες της κωλάρας, τα σόλο τζατζίκι. Αυτό είναι το rock n roll, στην πλέον αγνή μορφή του.
No 1. Kate Bush- Hounds of love
Και αυτό είναι Τέχνη, στην pop μορφή της. Ακόμα δεν μπορώ να ξεχάσω το εξαιρετικό videoclip του Running up that hill, που το είδα σε ηλικία 8 χρονών. Και η μελωδία του έμεινε μέσα μου καρφωμένη για πολλά χρόνια.
Τέλος, να περνάτε καλά, και να γαμάτε βαζέλες/γάβρους/χανούμια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.